Beam-me-up

“Ik geloof in God”. Ik was even met stomheid geslagen. Dit had ik niet zien aankomen. Integendeel. Ik had me al schrap gezet voor een emotionele ontlading. Alle voortekenen wezen erop dat het een zware dag zou worden.
Nog die ochtend hadden mijn vrouw en ik elkaar aangekeken met die blik van: Daar gaan we weer… Buikpijn. Niet naar school willen. We kenden de symptomen inmiddels maar al te goed. Een jaar geleden bleken ze achteraf een rode vlag voor een onveilig klasgevoel. En nu? Nu leek het erop dat we weer in hetzelfde schuitje zaten.
De aanleiding was deze keer anders. Liefdesverdriet.
Onze zoon had verkering. Heeft hij trouwens nog steeds. Maar via via had hij gehoord dat hij eigenlijk haar tweede keus was. Au. Verdriet. Via via liet hij vervolgens doorschemeren dat zij ook niet bepaald zijn eerste optie was. Nog meer verdriet. Wat volgde was een social media pingpong, waarna hij zich terugtrok op zijn kamer. Niet eten. Niet naar school willen.
“Lieverd, weet je nog wat je een jaar geleden hebt geleerd?”
“Dat thuiszitten niks oplost.”
“Precies. Dus ga naar school. Blijf in beweging. Het lost zich op de een of andere manier vanzelf op.”
Ik had niet veel vertrouwen dat de peptalk impact maakte op hem. Hij stondt echer op en ging klaarblijkelijk vastberaden naar school. Zonder gemompel. Nog geen twaalf uur later. “Ik geloof in God. Alles is opgelost”, zei hij bij thuiskomst. Zo snel kan het gaan. De een verliest zijn geloof in een oogwenk. De ander vindt het opeens.
Diezelfde avond vroeg mijn vrouw hoe hij tot deze wending was gekomen.
“Ons gesprek hielp, mam. Vooral het helikopterperspectief. Even van bovenaf kijken. Naar de situatie, naar iedereen die erbij betrokken is. Wie voelde wat? Welke aannames zijn gemaakt? Uiteindelijk ben ik gewoon verliefd. Wat maakt het nou uit de hoeveelste keus ik was? Of wat er precies gezegd is?”
En zo zie je maar wat er gebeurt als je in de helikopter stapt. Ook al geberut er niets, één ding is zeker: in de helicopter ben je in ieder geval dichter bij God. 😊
Bijgaand een drietal reflectievragen die uitnodigen tot groei en ontwikkeling op basis van dit verhaal:
- Welke overtuigingen over jezelf komen naar boven als je het gevoel hebt ‘tweede keus’ te zijn?
- Wat doet social media met hoe je situaties ervaart?
- Wat zou er veranderen als je meer vanuit acceptatie en compassie naar jezelf en anderen zou kijken?
Stilstaan, opstijgen, het grotere geheel zien en dit vervolgens vertalen naar concrete actie kun je trainen. Deze training zou je erbij kunnen helpen. Ook in toekomst meer verhalen lezen met reflectievragen die uitnodigen tot groei en ontwikkeling? Abonneer dan hier voor de nieuwsbrief op LinkedIn.